Effectiever communiceren dankzij jattende patiënten
Artsen kunnen zich tijdschriftabonnementen besparen en medische communicatieprofessionals hebben er een nieuwe uitdaging bij dankzij frivool wetenschappelijk onderzoek over mediagedrag in de wachtkamer. Zes adviezen om wachtkamercommunicatie net zo populair…
Artsen kunnen zich tijdschriftabonnementen besparen en medische communicatieprofessionals hebben er een nieuwe uitdaging bij dankzij frivool wetenschappelijk onderzoek over mediagedrag in de wachtkamer. Zes adviezen om wachtkamercommunicatie net zo populair te maken als de roddelbladen.
Toegegeven, het komt uit hetzelfde land dat ons de Hobbit-films gaf. Maar heus academisch onderzoek uit Nieuw-Zeeland toont onomstotelijk aan dat het neerleggen van recente tijdschriften onstuitbare kleptomanen maakt van patiënten in de wachtkamer. Vandaar dat wereldwijd in wachtkamers alleen maar beduimelde exemplaren van saaie magazines te vinden zijn.
In een frivole bui laat het British Medical Journal deze maand professor Bruce Arroll uit Auckland aan het woord. Hij monitorde maandenlang huisartswachtkamers en zag daar dagelijks tijdschriften verdwijnen in handtasjes. Vooral roddelblaadjes en glossy magazines zijn populair. Opinietijdschriften en vakbladen blijven achter.
Deze diefstal markeert een bekend fenomeen voor eerstelijns praktijkhouders in Nederland en een veelgehoorde klacht(je) van patiënten, omdat er slechts oude of serieuze bladen overblijven in de wachtkamer. Het gaat om serieuze centen. Als we ervan uitgaan dat de gemiddelde huisarts en tandarts wekelijks één nieuw tijdschrift in de wachtkamer legt, brengen zij jaarlijks in totaal een kleine dertig miljoen euro naar de Bruna of Ako. Dat geld kan ook aan andere zaken worden besteed, of ten goede komen aan het rendement van de praktijk.
Magazines-om-te-pikken: zes tips voor betere wachtkamercommunicatie
Ongetwijfeld was het onderzoek een geinig uitje voor professor Bruce. Maar toch heeft zijn niemendalletje een ondertoon waar communicatieprofessionals van kunnen leren. Wat namelijk in de wachtkamer achterblijft als de Panorama en Privé zijn verdwenen, zijn de taaie, oh-zo-serieuze voorlichtingsblaadjes van patiëntverenigingen, artsenorganisaties en farmaceuten.
Kortom, de huisorganen die als doel hebben om massaal te worden meegenomen. De uitgevers hiervan hebben allemaal het beste voor met de wachtkamergast, maar begrijpen onvoldoende wat hem of haar op dat moment bezighoudt. Het is zonneklaar dat patiënten in afwachting van hun consult vooral willen worden geëntertaind. Voorlichters, reclamemakers en contentmarketeers moeten zich dit allemaal terdege beseffen. Daarom hierbij zes tips om de huidige wachtkamercommunicatie te verbeteren:
- Gebruik beeld. Neem liever plaatjes dan ellenlange exposés.
- Laat de vormgeving aansluiten op de huidige beeldcultuur. Zet infographics in.
- Zet testimonials van patiënten in, liever dan de talking heads van medische beterweters.
- Kies voor taalgebruik dat echt uitgaat van de gemiddelde lezer, in plaats van de gemiddelde redacteur.
- Blijf weg van het traditionele ‘ik weet het beter’-gevoel dat deze magazines doorgaans uitstralen.
- Pas de journalistieke lessen toe die we leren van succesvolle magazines.
Waar blijft het eerste medische magazine dat net zo gretig wordt gepikt als de Linda of Story? Hopelijk kan professor Bruce het over een tijdje zeggen.
Dit bericht is eerder verschenen op MarketingTribune.
